سالهاى زیادى است که فوتبال پرطرفدارترین ورزش جهان است.
سالهاى زیادى است که بچه ها، در کوچه هاى شهر هاى ما، این ورزش را انجام میدهند، با آرزوها و تصورات مختلف. یکى در عالمِ خود «رونالدو» و دیگرى «مسى» است!
سالهاى زیادى است که فوتبالیست ها، الگوها و قهرمانان بچه ها هستند.
و البته، سالهاى زیادى است که در ایران، فوتبال ورزشى پسرانه است!
فوتبال پدیده ى عجیبى است. عشق به آن پیر و جوان یا دختر و پسر نمیشناسد. در همه کشورهاى جهان هر کسى که به فوتبال علاقه داشته باشد میتواند به ورزشگاه رفته و آن را از نزدیک تماشا کند. فوتبال یک ورزش است مثل همه ورزش هاى دیگر. همانطور که دختر ها به خیلى از ورزش ها علاقه دارند و در بسیارى از آنها فعالیت میکنند، بعضى دختر ها هم به فوتبال علاقه دارند و دوست دارند این ورزش را انجام دهند اما، این علاقه و خواسته براى دختر هاى ایرانى، تنها یک رویا است، رویایی دست نیافتنی اما بی پایان.
در کشور ما سالهاست که به فوتبال دختران توجهى نمیکنند. بسیارى از مردم کشور ما این باور را دارند که فوتبال براى پسر هاست. اما دخترها نیز این ورزش را دوست دارند. آنها هم میخواهند فوتبال بازى کنند یا حتى یک بازىِ تیم محبوبشان را از نزدیک بینند. هستند دخترانى که براى تنها نود دقیقه تماشاى فوتبال در استادیوم، خود را شبیه به پسر ها میکنند تا شناخته نشوند. چرا؟ چرا فوتبال براى دخترهاى ایرانى یک آرزوى دست نیافتنى است؟ هیچوقت پاسخ این سوال را پیدا نکردم اما، می دانم دخترهاى ایرانى دل پر دردى دارند ولى باز هم از فوتبال، این عشق شیرین و این ورزش پرهیجان، دست نمى کشند و همچنان فوتبال را دوست دارند.
در دیوار اتاق بسیارى از این دختر ها، پوستر هایى از بازیکنان و تیم هاى موردعلاقه شان است. در قلب بسیارى از این دختر هاى عشق به فوتبال بوده و هست و دلیل آن، حل شدن تلخىِ محدودیت آنها، در شیرینىِ فوتبال است؛ فوتبالى که بازى کردن آن براى دختر ها دشوار و تماشاى نزدیک آن دست نیافتنى است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند